Jaren lang onzichtbaar
Lange mouwen aan en gaan
Niemand wist of kon zien
Wat ik mezelf had aangedaan

Verbloemd door kleding
Schaamte bovendien
Pijn, verdriet en onmacht
Ik wilde het aan niemand laten zien

Ik was de persoon
Die mij de schuld van alles gaf
Of weer wilde voelen
De littekens waren mijn straf

Jaren onzichtbaar
Lange mouwen aan en gaan
Tot er iets veranderde
Ik wilde een andere weg inslaan

Ik wilde mij niet meer verstoppen
Ik wilde gaan en staan
En ik ging steeds meer beseffen
Dat ik het niet allemaal zelf heb gedaan

Ik heb een hekel aan mijn lijf
Gekregen door trauma’s die nog spoken in mijn hoofd
Mijn lijf gaat af en toe nog uit
En mijn angsten waren nog te groot

Ik mag leren dankbaar te zijn
Dankbaar voor hoe ik overleef
Trots te zijn waar ik sta
En niet meer steeds mezelf de schuld geef

Mezelf niet meer hoef te straffen
Pijn doen op de manier hoe ik dat deed
Littekens zijn overgebleven
En juist dat, maakt mij nu compleet

Compleet in mijn verhaal
Mijn unieke weg, het hoort bij mij
Getekend als ieder ander door het leven
Je leert er alleen steeds meer bij

Nu een arm vol bloemen
Ter ere aan mijn naam
Eerst vol afschuw
Nu dankbaar voor mijn bestaan

Ik wil niet zeggen verbloemen
Wat dat betekent er ontbreekt een deel van mijn verhaal
Ik sta nu letterlijk, figuurlijk boven de situatie
Dat is wat ik met mijn tatoeage vertaal