Liefde is iets wat je zelf ervaart. Ik leer om mezelf eerst liefde te geven.

Er ligt pijn verborgen in de diepste kern van mijn hart. Diepgewortelde gevoelens, isolatie en schaamte. Volledig in het donker. Het donkere is waar ik onzichtbaar ben voor de buitenwereld. Wie ik ben? Dat weet ik niet meer. Er is geen einde in zicht, de pijn lijkt verder toe te nemen en ik heb er geen grip op. Ik kijk mezelf niet meer aan in de spiegel. Er is niets meer wat ik kan doen voor mezelf. Moedeloos, gemotiveerd om te gaan naar een plek, wat mij verlost van deze wereld. Ik haal diep adem. Doe m’n ogen dicht. Het is bijna tijd om te gaan. Duisternis heerst totdat ik in de verte een rode vlam zie verschijnen. Wat betekent dit?
Ik volg het rode licht. Ik kijk de pijn recht in de ogen aan. Ik wil bijna weer terug naar het donkere, maar het meisje in mij zegt:

“Liefde is iets wat je zelf ervaart. Ik leer om mezelf eerst liefde te geven.”

De pijn vertelt een verhaal. Stap voor stap schijn ik licht op mijn verborgen pijn. Ik kijk naar mijn litteken en ik vraag mezelf of het mag bestaan. Vandaag is er geen tijd voor duisternis. Het licht raakt me dus het mag bestaan.

Liefde is iets wat je zelf ervaart. Ik heb geleerd om mezelf eerst liefde te geven.